Een waargebeurd verhaal, onderweg meegemaakt
20 november 2025
Het is een koude winteravond in december. De regen striemt tegen de ruiten en de schemering valt al vroeg. Binnen, in de Eikehoef op Landgoed Baest, branden kaarsen en heerst een sfeer van warmte en rust. Straks vindt hier ons tweejaarlijkse herinneringsmoment plaats.
Het is een avond waarop mensen stilstaan bij hun dierbaren die hen zijn ontvallen. Een moment van bezinning en verbinding. Terwijl ik samen met mijn collega’s de laatste voorbereidingen tref om onze gasten te kunnen ontvangen, rinkelt mijn telefoon. Aan de lijn is de dochter van, laten we haar vandaag mevrouw Burgers noemen, een van onze gasten. Haar moeder, vertelt ze, kijkt enorm uit naar de avond.
Twee jaar geleden verloor ze haar echtgenoot, en in de dagelijkse hectiek is er weinig ruimte om bewust bij zijn herinnering stil te staan. Maar vanavond wil ze dat wel doen. Toch maakt haar dochter zich zorgen. Dochter woont in het buitenland en het idee dat haar moeder alleen in het donker en slechte weer naar Oostelbeers moet rijden, zit haar niet lekker. Ze vraagt me of ik iets kan betekenen. Ik begrijp haar zorg en neem snel een besluit. Ik kijk de lijst van inschrijvingen door en zie de naam van, laten we hem vanavond meneer Van de Toren noemen. Ook hij komt vanavond en woont niet ver van mevrouw Burgers. Ik bel hem en leg de situatie uit. Meteen biedt hij aan om mevrouw Burgers op te halen en weer thuis te brengen. “Geen enkel probleem”, zegt hij vriendelijk. “Ik zorg ervoor dat ze veilig arriveert en weer goed thuiskomt.” Later die avond komen ze samen aan.
Mevrouw Burgers straalt. “Wat een galante heer”, zegt ze glimlachend. Ze nemen plaats en delen de avond samen. Na afloop drinken we nog een glaasje en dan vertrekken ze, samen weer op weg naar huis. En daarmee eindigt het verhaal niet.
Ik hoor later van haar dochter dat de ontmoeting met meneer Van de Toren een bijzondere wending heeft gebracht in het leven van haar moeder. Dochter vertelt hoe de klik tussen hen zo groot was dat ze in de maanden die volgden regelmatig samen dingen ondernamen. Ze bezochten een museum, genoten van een theateravondje en op Tweede Kerstdag dineerden ze zelfs samen.
“Het heeft mijn moeder zoveel gebracht”, vertelt haar dochter me later. “Van een verdrietige vrouw veranderde ze in de vrolijke, ondernemende moeder zoals ik haar van vroeger kende. Het gaf haar nieuwe energie en vreugde in een fase van haar leven waarin ze dat niet meer verwachtte.”
Enkele maanden later word ik opnieuw gebeld door de betreffende dochter. Dit keer met verdrietig nieuws: mevrouw Burgers is onverwacht overleden. Opnieuw mag ik het afscheid begeleiden, zoals ik dat eerder deed bij het overlijden van haar man.
Tijdens de dienst denk ik terug aan die bijzondere decemberavond, nog maar enkele maanden geleden. Eén van de aanwezigen is de heer Van de Toren. Ook hij kijkt met dankbaarheid terug naar de prettige ontmoetingen. Tegelijkertijd betreurt hij het dat het geen langer vervolg heeft gekregen. Hoe een klein gebaar - een telefoontje, een ritje - een wereld van verschil kan maken. Die herinnering blijft mij bij.
Soms draait het niet om grote daden, maar om de momenten die ons verbinden. Een luisterend oor, een uitgestoken hand of een moment vol herinneringen en licht. Het zijn die momenten die betekenis geven, zelfs op de koudste en donkerste dagen van het jaar.
« terug naar overzicht
Het is een avond waarop mensen stilstaan bij hun dierbaren die hen zijn ontvallen. Een moment van bezinning en verbinding. Terwijl ik samen met mijn collega’s de laatste voorbereidingen tref om onze gasten te kunnen ontvangen, rinkelt mijn telefoon. Aan de lijn is de dochter van, laten we haar vandaag mevrouw Burgers noemen, een van onze gasten. Haar moeder, vertelt ze, kijkt enorm uit naar de avond.
Twee jaar geleden verloor ze haar echtgenoot, en in de dagelijkse hectiek is er weinig ruimte om bewust bij zijn herinnering stil te staan. Maar vanavond wil ze dat wel doen. Toch maakt haar dochter zich zorgen. Dochter woont in het buitenland en het idee dat haar moeder alleen in het donker en slechte weer naar Oostelbeers moet rijden, zit haar niet lekker. Ze vraagt me of ik iets kan betekenen. Ik begrijp haar zorg en neem snel een besluit. Ik kijk de lijst van inschrijvingen door en zie de naam van, laten we hem vanavond meneer Van de Toren noemen. Ook hij komt vanavond en woont niet ver van mevrouw Burgers. Ik bel hem en leg de situatie uit. Meteen biedt hij aan om mevrouw Burgers op te halen en weer thuis te brengen. “Geen enkel probleem”, zegt hij vriendelijk. “Ik zorg ervoor dat ze veilig arriveert en weer goed thuiskomt.” Later die avond komen ze samen aan.
Mevrouw Burgers straalt. “Wat een galante heer”, zegt ze glimlachend. Ze nemen plaats en delen de avond samen. Na afloop drinken we nog een glaasje en dan vertrekken ze, samen weer op weg naar huis. En daarmee eindigt het verhaal niet.
Ik hoor later van haar dochter dat de ontmoeting met meneer Van de Toren een bijzondere wending heeft gebracht in het leven van haar moeder. Dochter vertelt hoe de klik tussen hen zo groot was dat ze in de maanden die volgden regelmatig samen dingen ondernamen. Ze bezochten een museum, genoten van een theateravondje en op Tweede Kerstdag dineerden ze zelfs samen.
“Het heeft mijn moeder zoveel gebracht”, vertelt haar dochter me later. “Van een verdrietige vrouw veranderde ze in de vrolijke, ondernemende moeder zoals ik haar van vroeger kende. Het gaf haar nieuwe energie en vreugde in een fase van haar leven waarin ze dat niet meer verwachtte.”
Enkele maanden later word ik opnieuw gebeld door de betreffende dochter. Dit keer met verdrietig nieuws: mevrouw Burgers is onverwacht overleden. Opnieuw mag ik het afscheid begeleiden, zoals ik dat eerder deed bij het overlijden van haar man.
Tijdens de dienst denk ik terug aan die bijzondere decemberavond, nog maar enkele maanden geleden. Eén van de aanwezigen is de heer Van de Toren. Ook hij kijkt met dankbaarheid terug naar de prettige ontmoetingen. Tegelijkertijd betreurt hij het dat het geen langer vervolg heeft gekregen. Hoe een klein gebaar - een telefoontje, een ritje - een wereld van verschil kan maken. Die herinnering blijft mij bij.
Soms draait het niet om grote daden, maar om de momenten die ons verbinden. Een luisterend oor, een uitgestoken hand of een moment vol herinneringen en licht. Het zijn die momenten die betekenis geven, zelfs op de koudste en donkerste dagen van het jaar.
« terug naar overzicht
