Hij deed wat het het liefste deed
08 april 2025
Onze vergadering was net afgelopen, ik ruimde de kopjes van tafel en toen ging de telefoon. Een vrouwenstem vroeg treurig: “Spreek ik met Els?” Haar zoon was omgekomen bij een mountainbike uitje. Hoog in de bergen, maar het was geen fietsongeluk. Ze waren bezig met een stevige beklimming toen hij onwel werd, hij viel van zijn mountainbike en was kort daarna overleden aan een hartstilstand.
De vader die vanzelfsprekend ook veel verdriet had, kwam na nog diverse heftige discussies terug op zijn voornemen. Het echtpaar had elkaar na al die jaren toch nog hard nodig en toen ik hen in overweging gaf dat ze beter samen dit immense verdriet zouden kunnen verwerken, keken ze elkaar aan en pakten ze elkaar stevig beet. En ja, dan moet ik ook even slikken.
Even later stonden ze samen bij de kist en keken naar hun zoon, de moeder sprak zacht: “hij ziet er zo vredig uit, alsof hij zo weer wakker kan worden”. Hij was ongeschonden, omdat hij precies op de zachte bosbodem was gevallen. Vader reageerde met: “Het was de beste zoon die je je maar kon wensen.” Het bleek al snel dat de zoon een harde werker was en tijdens de uitvaart was het duidelijk dat hij ook veel vrienden om zich heen had verzameld. Het was buitengewoon druk tijdens de dienst. Er werden mooie woorden gesproken en het bleek dat mountainbiken hetgeen was dat hij het allerliefste deed en op één of andere manier leek dit de familie te troosten.
Nadien bij de condoleance hoorde ik de fietsvrienden spreken over een jaarlijkse fietstocht ter nagedachtenis aan hun vriend. Dezelfde berg zou dan elk jaar worden aangedaan en zij zouden dan bij de exacte locatie, 5 minuten stil willen zijn. Ik vond het een mooi idee en verwacht dat zij het daadwerkelijk gaan doen.
Tijdens het nagesprek, dat ik enige tijd na de uitvaart bij de familie thuis had, bleek de B&B nog niet geheel van tafel te zijn. Het plan was echter bijgesteld, de vader wilde nu iets beginnen in de grote schuur achter het huis en zijn vrouw kon zich daar in vinden. Ik merkte dat de relatie weer hersteld was en dat ze samen over het verlies konden praten.
Na een warm en emotioneel gesprek, zag ik bij het naar buiten gaan, in de gang, een tegeltje aan de muur hangen: “Doe wat je het liefste doet, dan is het altijd goed.” Had ik dit de vorige keren over het hoofd gezien of was dit nieuw?
« terug naar overzicht
Nadat de zoon weer in Nederland was en de gesprekken aangaven dat de vader er niet bij betrokken moest worden, ontstond er een netelige situatie in de familie. Er volgde diverse gesprekken en nadat de emoties wat waren afgekoeld, kwam het probleem boven water. De vader had juist in die week aangegeven dat hij wilde gaan scheiden. Hij had het plan om naar Portugal te gaan en daar een B&B te beginnen. Volgens zijn vrouw een waanzinnig idee, ze vulde aan met: “Hij spreekt geen woord over de grens en nu ineens, na het zien van dat programma op tv, wil meneer ook ineens naar het buitenland. Ik blijf hier en wil niets meer met hem te maken hebben, ik wil en kan hem niet meer om mij heen hebben.”
De vader die vanzelfsprekend ook veel verdriet had, kwam na nog diverse heftige discussies terug op zijn voornemen. Het echtpaar had elkaar na al die jaren toch nog hard nodig en toen ik hen in overweging gaf dat ze beter samen dit immense verdriet zouden kunnen verwerken, keken ze elkaar aan en pakten ze elkaar stevig beet. En ja, dan moet ik ook even slikken.
Even later stonden ze samen bij de kist en keken naar hun zoon, de moeder sprak zacht: “hij ziet er zo vredig uit, alsof hij zo weer wakker kan worden”. Hij was ongeschonden, omdat hij precies op de zachte bosbodem was gevallen. Vader reageerde met: “Het was de beste zoon die je je maar kon wensen.” Het bleek al snel dat de zoon een harde werker was en tijdens de uitvaart was het duidelijk dat hij ook veel vrienden om zich heen had verzameld. Het was buitengewoon druk tijdens de dienst. Er werden mooie woorden gesproken en het bleek dat mountainbiken hetgeen was dat hij het allerliefste deed en op één of andere manier leek dit de familie te troosten.
Nadien bij de condoleance hoorde ik de fietsvrienden spreken over een jaarlijkse fietstocht ter nagedachtenis aan hun vriend. Dezelfde berg zou dan elk jaar worden aangedaan en zij zouden dan bij de exacte locatie, 5 minuten stil willen zijn. Ik vond het een mooi idee en verwacht dat zij het daadwerkelijk gaan doen.
Tijdens het nagesprek, dat ik enige tijd na de uitvaart bij de familie thuis had, bleek de B&B nog niet geheel van tafel te zijn. Het plan was echter bijgesteld, de vader wilde nu iets beginnen in de grote schuur achter het huis en zijn vrouw kon zich daar in vinden. Ik merkte dat de relatie weer hersteld was en dat ze samen over het verlies konden praten.
Na een warm en emotioneel gesprek, zag ik bij het naar buiten gaan, in de gang, een tegeltje aan de muur hangen: “Doe wat je het liefste doet, dan is het altijd goed.” Had ik dit de vorige keren over het hoofd gezien of was dit nieuw?
« terug naar overzicht
